قصه خلقت

پس از آفرینش آدم خدا گفت به او:

نازنینم آدم،

با تو رازی دارم..!

اندکی پیشتر آی..

آدم آرام و نجیب، آمد پیش..

زیر چشمی به خدا می نگریست..!

محو لبخند غم آلود خدا..

دلش انگار گریست.

نازنینم آدم!!

(قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید)

یاد من باش که بس تنهایم..

بغض آدم ترکید..

گونه هایش لرزید..

به خدا گفت:

من به اندازه ی گلهای بهشت....نه....

به اندازه ی عرش....نه....

من به اندازه ی تنهایی ات،ای هستی من،

دوستدارت هستم.

آدم،کوله اش را برداشت..

خسته و سخت قدم برمی داشت..

راهی ظلمت پرشور زمین....

زیر لب های خدا باز شنید:

نازنینم آدم

نه به اندازه ی تنهایی من..

نه به اندازه ی عرش..

نه به اندازه ی گلهای بهشت..

"که به اندازه ی یک دانه گندم،تو فقط یادم باش"